Ośrodek Leczenia, Terapii i Rehabilitacji Uzależnień w Łodzi
42 646 40 12 w sprawach pilnych
30 lat ośrodka MONARU w Łodzi bieg na 10 km „Zdrowa dycha”
Swoje 30. urodziny łódzki MONAR uczcił organizując bieg na 10 km „Zdrowa dycha”, w którym wystartowało ponad 130 osób. Specjalnymi gośćmi jubileuszowej imprezy byli twórcy filmu „Miasto 44” – reżyser Jan Komasa i grający główną rolę aktor Józef Pawłowski.
505 813 966 Telefon kontaktowy w sprawie przyjęć
czynny od poniedziałku do piątku w godz. 10:00-18:00
Jeżeli nie odbieramy telefonu, prosimy o wyrozumiałość – na pewno oddzwonimy.
Ośrodek przy ul. Tuszyńskiej w Łodzi został otwarty 15 czerwca 1984 r. i był drugą placówką MONARU w Polsce (po ośrodku w Gdańsku) przeznaczoną dla dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia.
– Dwa lata później otwarty został ośrodek w pobliskich Kęblinach, gdzie trafiała dorastająca młodzież, podczas gdy najmłodsi pozostali w Łodzi. Szukaliśmy nowych rozwiązań programowych, rozwijaliśmy się, w 2005 r. utworzona została filia w Ozorkowie – wspomina Piotr Adamiak, który kieruje ośrodkiem w Łodzi od 1997 r., a związany jest z nim od początku – 30 lat temu właśnie tutaj rozpoczynał swoją pracę w MONARZE.
Obecnie ośrodek w Łodzi jest jednym z dwóch monarowskich ośrodków stażowych Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii. Terapeuci z całej Polski uczą się tu pracować metodą społeczności terapeutycznej. – W tej chwili na Tuszyńskiej mamy 15 pacjentów, młodych dorosłych, czyli pełnoletnich, ale nie starszych niż 21-22 lata, program terapeutyczny trwa pół roku. Młodsi pacjenci, objęci rocznym programem, są leczeni w Ozorkowie – wyjaśnia Piotr Adamiak.
Placówka silnie wrosła w lokalną społeczność, podejmuje na jej rzecz cenne inicjatywy, jak powołanie klubu piłkarskiego Kotan Ozorków (który z czasem rozwinął działalność i stał się niezależnym podmiotem), tworzenie świetlic środowiskowych w ramach programu Model Działań Systemowych i realizacja projektów służących aktywizacji zawodowej młodzieży.
W niedzielę, 21 września, na miejskim boisku w Ozorkowie, udostępnionym dzięki wsparciu władz miasta, odbyły się obchody 30-lecia ośrodka i pracy Piotra Adamiaka w MONARZE. Wszystko, w tajemnicy przed szefem, przygotowała kadra ośrodka. Głównym punktem programu był bieg na 10 km „Zdrowa dycha”, który ukończyło 134 uczestników. Zanim Piotr Adamiak wystrzałem z pistoletu startowego dał znak do rozpoczęcia rywalizacji, odbyła się rozgrzewka, którą poprowadził Mariusz Lewandowski, mistrz świata w karate.
– Sukces sportowy oczywiście jest ważny, ale warto pamiętać, także patrząc przez pryzmat tych zawodów, aby wyciągnąć pomocną dłoń gdy ktoś obok nas się potknie. Żebyśmy byli jak te postacie z logo MONARU, wspierające się, trzymające się za ręce. Życzę państwu, wspaniałego biegania, a jednocześnie wielką radością jest dla mnie fakt, że pamiątkowe medale, które otrzymacie, to efekt wspólnej pracy naszych podopiecznych i kadry – powiedział przed startem Wojciech Fijałkowski, wiceprzewodniczący Zarządu Głównego MONARU.
Na mecie biegu jako pierwszy zameldował się Jacek Puzanista reprezentujący klub Alaska (czas 38:36 min.), wśród kobiet najszybsza była Kamila Krauze-Pyrgiel (zobacz pełną klasyfikację). Nagrody najlepszym biegaczom wręczyli specjalni goście imprezy: reżyser Jan Komasa i aktor Józef Pawłowski, którzy do Ozorkowa przyjechali prosto z festiwalu filmowego w Gdyni. Jan Komasa od wielu lat jest związany z MONAREM. W 2007 r. nakręcił film dokumentalny pt. „Spływ” przedstawiający wyprawę kajakową pacjentów MONARU. Przez dwa tygodnie towarzyszył im z z kamerą i mimo że zamierzał być zdystansowanym obserwatorem, zaprzyjaźnił się z nimi. – To doświadczenie mnie zmieniło, związało mnie z tymi ludźmi, otworzyło mi oczy na wiele spraw. Zachorowałem na MONAR, każde spotkanie z Piotrem Adamiakiem i innymi przyjaciółmi z Tuszyńskiej traktuję jak spotkanie z prawdą, której tak bardzo mi brakuje, bo przecież w mojej pracy tworzę fikcję – opowiada.
Gościom, a przede wszystkim organizatorom biegu, swoim współpracownikom, podziękował Piotr Adamiak. – Jestem pod wrażeniem rozmachu, ale i atmosfery, jaką stworzyliście. Przypomniały mi się czasy sprzed 30 lat, kiedy towarzyszył nam taki sam klimat. Cieszę się, że dane mi było spędzić ponad połowę mojego życia z ludźmi takimi jak wy, którzy potrafią tworzyć ten niezwykły nastrój, potrafią pomagać – powiedział dyrektor ośrodka w Łodzi, dziękując wszystkim, którzy przyczynili się do sukcesu organizacyjnego jubileuszu, w tym władzom samorządowym, oraz zaprzyjaźnionym z ośrodkiem osobom i instytucjom.
Aktualności
15:25-17:25 – CZĘŚĆ WARSZTATOWA
(równolegle do wyboru)
Partnerstwo jako fundament relacji w społeczności korekcyjnej – Tomasz Kołodziejczyk
W czasie warsztatu zastanowimy się (także uczestnicząc w zaaranżowanych doświadczeniach):
- jaka jest istota partnerskiej relacji między młodym człowiekiem i dorosłym, wychowankiem i wychowawcą, pacjentem i terapeutą
- dlaczego w społeczności korekcyjnej partnerstwo jest podstawą relacji
- w jaki sposób jest ono realizowane w konkretnych sytuacjach oraz dlaczego dla wielu dorosłych budowanie partnerskiej relacji z młodym człowiekiem jest takie trudne.
Jaka profilaktyka? Warunki skutecznych oddziaływań – Jolanta Łazuga-Koczurowska
Większość realizowanych programów w zakresie profilaktyki adresowanych jest do dzieci i młodzieży w okresie dorastania. Fakt ten nie dziwi, gdyż to właśnie osoby w wieku od 11 do 19 lat najczęściej inicjują i utrzymują swoje kontakty z substancjami psychoaktywnymi. Najczęściej też te osoby podlegają różnym oddziaływaniom profilaktycznym (czy to w szkole czy to w rodzinie), wychowawczym czy terapeutycznym. Zwykle pod presją rodziców czy opiekunów, rzadziej z własnej potrzeby. Skuteczność tych oddziaływań w odniesieniu do dzieci i młodzieży nie jest wysoka. Mimo wysiłków wkładanych w tworzenie programów profilaktycznych nie maleje znacząco liczba młodych osób sięgających po alkohol, narkotyki czy papierosy.
Można postawić kilka hipotez uzasadniających taki stan rzeczy.
- Po pierwsze – zbyt małą wagę podczas tworzenia i realizowania programów profilaktycznych przywiązuje się do specyfiki klienta, czyli adolescenta.
- Po drugie – programy tworzone dla adolescentów nie uwzględniają kluczowych potrzeb okresu dorastania.
- Po trzecie – w programach profilaktycznych, za dużo jest dydaktyzmu i edukacji.
- Po czwarte – przygotowanie nas, dorosłych, do konstruktywnego kontaktu z małolatem jest stale niewystarczające.
Proponowany warsztat jest przyczynkiem do wspólnej weryfikacji tych hipotez.
Model wychowawcy w społeczności korekcyjnej – Joanna Nowak
W pracy metodą społeczności korekcyjnej istotną rolę pełni wychowawca. Jego zadaniem jest modelowanie zachowań, które w filozofii społeczności uważamy za ważne. W trakcie warsztatów spróbujemy zoptymalizować model wychowawcy w świetlicowej społeczności korekcyjnej.
Normy i ich egzekwowanie w społeczności korekcyjnej – Marek Grondas
Warsztat będzie polegał na wypracowaniu w grupie warsztatowej zasad tworzenia norm w społeczności korekcyjnej oraz doświadczeniu procesu ich tworzenia, ze szczególnym uwzględnieniem wykorzystania oddziaływań korekcyjnych, stosowanych samorządnie przez grupę, jako narzędzi pracy wychowawczej.
Praca zespołowa i superwizja w świetlicy środowiskowej – Piotr Adamiak
Celem warsztatu jest przedstawienie zasad tworzenia i funkcjonowania zespołu realizującego MDS, z uwzględnieniem wieloletniego doświadczenia licznych zespołów pracujących w podobny sposób. Warsztat będzie poruszał też wątek superwizji jako koniecznego wsparcia merytorycznego realizatorów, dającego szansę na optymalizację ich pracy i ciągły rozwój.
Budowanie relacji osobistych z wychowankiem – Barbara Tokarska
Podczas warsztatu zostaną omówione różne sposoby funkcjonowania w relacji: dorosły – dziecko/nastolatek oraz ich znaczenie w pracy korekcyjnej, w oparciu o doświadczenia własne uczestników.
Omówione zostaną specyfika budowania relacji osobistej z wychowankiem, a także korzyści oraz pułapki wynikające z bycia w określony sposób w relacji pomagania.
Społeczność internetowa – szansa czy zagrożenie? – Jacek Pyżalski
Warsztat dotyczy tego w jakim stopniu (i czy w ogóle) powinniśmy wykorzystywać komunikację zapośredniczoną (online) do diagnozy i terapii. Zaczniemy od przyjrzenia się temu, czy nasze przekonania dotyczące młodych ludzi w świecie nowych technologii komunikacyjnych są adekwatne do rzeczywistości, a następnie przejdziemy do analizy tego w jakim sposób technologie mogą stać się sensownym narzędziem pracy wychowawczej, profilaktycznej i terapeutycznej.